کنتاکتور کمکی یا تیغه کمکی به صورت مجزا روی کنتاکتور نصب می شود چرا که بعضی از کنتاکتورها تیغه های NO و NC را ندارند به همین دلیل باید این قطعه را به صورت مجزا تهیه کرده و روی کنتاکتور نصب کنید. کنتاکتور های اصلی معمولا جریان600 آمپر و یا حتی بالاتر از این مقدار را می توانند تحمل کنند به همین دلیل از آن ها در مدار قدرت استفاده می شود.اما کنتاکتور های کمکی حداکثر تا 6 آمپر را می توانند تحمل کنند از این رو در مدار های فرمان مورد استفاده قرار می گیرند. هنگامی که کنتاکتور قطع و وصل می شود تیغه های کمکی هم مانند کنتاکت اصلی متحرک هستند و می توانند تغییر وضعیت بدهند.
به عبارت دیگر هنگامی که کنتاکتور توسط ترمینال‌های A1 و A2، شروع به کار می کند تیغه هایی که بسته هستند باز می شوند و تیغه های باز نیز وقتی کنتاکتور عمل کند بسته می شوند. معمولا بر روی بسیاری از  مدل های کنتاکتور ها، یک کنتاکت کمکی تعبیه شده است. در میان کنتاکتور های کمکی می توان به رله های تایمر و رله های ایمنی اشاره کرد.
تفاوت کنتاکت کمکی و کنتاکت اصلی:
همان طور که گفته شد هر کنتاکتور از تعدادی کنتاکت اصلی و تعدادی کنتاکت کمکی تشکیل شده است. ساختار ظاهری هر دو کنتاکت اصلی و کمکی مانند یکدیگر می باشد تنها تفاوت آن ها درعملکرد است. برای قطع و وصل مدار های الکتریکی با توان بالا کنتاکت های اصلی مورد استفاده قرار می گیرند. اما کنتاکت های کمکی عملکرد کنترلی دارند و سیگنال های خروجی را فراهم می کنند. برای اتصال ابزار های دیگر مانند رله به کنتاکتور از کنتاکت کمکی استفاده می شود. همچنین اتصال چندین کنتاکتور به صورت سری یا موازی به عهده کنتاکت کمکی است.